کد مطلب:173340 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:148
دو منزلی کوفه و برخورد با حر
دو منزل تا كوفه بیشتر باقی نمانده بود. ناگاه حر بن یزید ریاحی با هزار سوار رسید.
امام حسین علیه السلام فرمود: ألنا أم علینا؛ آیا برای یاری ما آمده ای یا برای دشمنی با ما؟
عرض كرد: یا اباعبدالله به جنگ شما آمده ام.
امام حسین علیه السلام فرمود:
لا حول و لا قوة الا بالله العلی العظیم... اگر رأی شما با نامه ای كه فرستادید، و با آن چه فرستادگان شما گفتند مخالف است، به همان جایی كه آمده ام بازمی گردم.
حر و یارانش از مراجعت او جلوگیری كردند.
حر گفت:
یابن رسول الله! راهی را انتخاب كن و برو كه نه به كوفه روی و نه به مدینه، تا من نزد ابن زیاد عذری داشته باشم و بگویم حسین علیه السلام از راهی رفته بود كه من او را ندیدم.
اباعبدالله راه دست چپ را انتخاب فرمود و به «عذیب هجانات» رسید.
در این موقع نامه ابن زیاد را به حر دادند. در آن نامه دستور سخت گیری بر حسین علیه السلام صادر شده بود.
حر و یارانش سر راه حسین علیه السلام را گرفتند و او را از رفتن منع كردند.
حضرت فرمود:
مگر تو نگفتی كه راه خود را بگردانیم و به راهی برویم كه غیر از راه كوفه و مدینه باشد؟
گفت: بلی، و لیكن نامه ی امیر عبیدالله به من رسیده و در آن نامه مرا امر كرده كه بر تو سخت گیری كنم و جاسوسی بر من گماشته كه دستور او را اجرا نمایم.
پس از آن، امام حسین علیه السلام میان اصحاب خود بر پا ایستاد. حمد و ثنای الهی نمود و درود بر جدش رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرستاد و فرمود:
ای مردم! شما آن چه را كه برای ما پیش آمده می بینید. به راستی روزگار تغییر كرده و زشتی های خود را آشكار ساخته و نیكی هایش روی گردانده است و در مقابل، شیوه ی تلخ كامی و نامرادی شتابان است. ولی از دنیا چیزی باقی نمانده است، مگر مقدار كمی به اندازه ی قطراتی كه پس از ریختن آب در ظرف می ماند و جز یك زندگی پست كه مانند زمین شوره زار است.
ألا ترون ان الحق لا یعمل به و ان الباطل لا یتناهی عنه لیرغب المؤمن فی لقاء الله محقا فانی لا اری الموت الا شهادة و لا الحیاة مع الظالمین الا برما؛ مگر نمی بینید به حق عمل نمی شود و از باطل جلوگیری نمی گردد و نتیجه ی این وضعیت، این است كه مؤمن راغب گردد به ملاقات پروردگارش به طریق حق و به درستی كه من مرگ را نمی بینم مگر سعادت و نیك بختی و زندگانی را با ستمكاران الا دلتنگی، ملامت و سختی و سستی.
امام حسین علیه السلام فرمود: ألنا أم علینا؛ آیا برای یاری ما آمده ای یا برای دشمنی با ما؟
عرض كرد: یا اباعبدالله به جنگ شما آمده ام.
امام حسین علیه السلام فرمود:
لا حول و لا قوة الا بالله العلی العظیم... اگر رأی شما با نامه ای كه فرستادید، و با آن چه فرستادگان شما گفتند مخالف است، به همان جایی كه آمده ام بازمی گردم.
حر و یارانش از مراجعت او جلوگیری كردند.
حر گفت:
یابن رسول الله! راهی را انتخاب كن و برو كه نه به كوفه روی و نه به مدینه، تا من نزد ابن زیاد عذری داشته باشم و بگویم حسین علیه السلام از راهی رفته بود كه من او را ندیدم.
اباعبدالله راه دست چپ را انتخاب فرمود و به «عذیب هجانات» رسید.
در این موقع نامه ابن زیاد را به حر دادند. در آن نامه دستور سخت گیری بر حسین علیه السلام صادر شده بود.
حر و یارانش سر راه حسین علیه السلام را گرفتند و او را از رفتن منع كردند.
حضرت فرمود:
مگر تو نگفتی كه راه خود را بگردانیم و به راهی برویم كه غیر از راه كوفه و مدینه باشد؟
گفت: بلی، و لیكن نامه ی امیر عبیدالله به من رسیده و در آن نامه مرا امر كرده كه بر تو سخت گیری كنم و جاسوسی بر من گماشته كه دستور او را اجرا نمایم.
پس از آن، امام حسین علیه السلام میان اصحاب خود بر پا ایستاد. حمد و ثنای الهی نمود و درود بر جدش رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرستاد و فرمود:
ای مردم! شما آن چه را كه برای ما پیش آمده می بینید. به راستی روزگار تغییر كرده و زشتی های خود را آشكار ساخته و نیكی هایش روی گردانده است و در مقابل، شیوه ی تلخ كامی و نامرادی شتابان است. ولی از دنیا چیزی باقی نمانده است، مگر مقدار كمی به اندازه ی قطراتی كه پس از ریختن آب در ظرف می ماند و جز یك زندگی پست كه مانند زمین شوره زار است.
ألا ترون ان الحق لا یعمل به و ان الباطل لا یتناهی عنه لیرغب المؤمن فی لقاء الله محقا فانی لا اری الموت الا شهادة و لا الحیاة مع الظالمین الا برما؛ مگر نمی بینید به حق عمل نمی شود و از باطل جلوگیری نمی گردد و نتیجه ی این وضعیت، این است كه مؤمن راغب گردد به ملاقات پروردگارش به طریق حق و به درستی كه من مرگ را نمی بینم مگر سعادت و نیك بختی و زندگانی را با ستمكاران الا دلتنگی، ملامت و سختی و سستی.